راز گل سرخ

چشماتو ببند 
... 
بستی؟ 
... 
حالا باز کن 
... 
باز کردی؟ 
... 
چقدر طول کشید؟ 

همین قدر هم نمی تونم دوریتو تحمل کنم! 

چندیست که بیمار وفایت شده ام .   
در بستر غم چشم به راهت شده ام.    
این را تو بدان اگر بمیرم روزی. مسئول تویی که من فدایت شده ام 

تورا می خواستم تا در جوانی نمیرم از غم بی همزبانی 
غم بی همزبانی سوخت جانم چه می خواهم دگر زین زندگانی؟! 
 

 
یکی می پرسد اندوه تو از چیست؟    سبب ساز سکوت مبهمت کیست؟  
برایش صادقانه می نویسم    برای آنکه باید باشد و نیست... 
 

 
زندگی گریه ی مختصریست... مثل یک فنجان چای...  
و کنارش عشق است... مثل یک حبه قند...  
زندگی را با عشق نوش جان باید کرد...